O μικρός ARTaud
πάει σινεμά να δει μια ταινία. Μόλις γυρίζει σπίτι τον ρωτάει η μαμά του: Πως ήταν η ταινία;
o ARTaud απανταει : υπεροχη μαμα, ισως να΄ ταν η καλύτερη ταινία που χω δει ποτέ!
μαμά: μα όλος ο κόσμος είπε πως ήταν απαράδεκτη αγόρι μου, τι βρήκες και σου άρεσε;
ARTaud: βρήκα εκείνες τις αλήθειες που πάντοτε πόναγαν το κόσμο μαμά! με παραξένεψε ως ένα βαθμό, δε το παραβλέπω, αλλά με έκανε να καταλάβω πως κάποια πράγματα θα είναι πάντα έτσι ανάμεσα στους αδαείς ανθρώπους , εγωκεντρισμός, υπεροψία, ηλιθιότητα, φτηνά συναισθήματα, ανασφάλεια, και πάνω από όλα η μονόχνωτη πίστη τους ότι είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί στο κόσμο.
μαμά: είθε παιδί μου να χεις δίκιο όμως μη ξεχνάς πως και συ σε τούτο το κόσμο γεννήθηκες και ζεις...και αν τελικά όλα είναι όπως φαίνονται εσύ αγόρι μου θα είσαι ένας παρίας ανάμεσα μας, χωρίς δικαιολογία για τις βέβηλες απόψεις σου.
ARTaud: αν όμως τελικά είναι αλλιώς τα πράγματα μαμά; αν οι άξιες, οι ηθικές και τα αξιώματα τους είναι απλά ένας φόβος για το αληθινό και υπέροχο 'σύμπαν' που κρύβεται από πίσω; δε θα μπορέσω να ησυχάσω μαμά και να κοιμάμαι αμέριμνος στα ζεστά σου σκεπάσματα μέχρι να ξεψυχήσω. θα παλέψω να καταρρίψω τις πάγιες απόψεις τους με κάθε τρόπο μαμά και θα...
μαμά:...μείνεις μόνος σου για πάντα καλέ μου...μόνος μέσα σε ένα άχρονο κενό...χωρίς παλινωδία...χωρίς τίποτα.
ARTaud: μαα... ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της γνώσης είπε μαμά!
μαμά: και στην παράγκα της απελπισίας καλό μου παιδί...και στη παράγκα της απελπισίας.