ακτιβιστής οκνηρίας

xρημάτισα υπουργός απέχθειας καθώς και συνδικαλιστικό όργανο ανισορροπίας. τις απελεύθερες στιγμές μου αποτυπώνω μηδενικά σε πάλλευκους κόσμους. διέπομαι από την έμμονη της αναδόμησης μη αναστρέψιμων στιγμών ηδονής και έχω ενστάσεις για την αρχετυπική μορφή του ωραίου

Wednesday, October 18, 2006

O μικρός ARTaud

πάει σινεμά να δει μια ταινία. Μόλις γυρίζει σπίτι τον ρωτάει η μαμά του: Πως ήταν η ταινία;

o ARTaud απανταει : υπεροχη μαμα, ισως να΄ ταν η καλύτερη ταινία που χω δει ποτέ!

μαμά: μα όλος ο κόσμος είπε πως ήταν απαράδεκτη αγόρι μου, τι βρήκες και σου άρεσε;

ARTaud: βρήκα εκείνες τις αλήθειες που πάντοτε πόναγαν το κόσμο μαμά! με παραξένεψε ως ένα βαθμό, δε το παραβλέπω, αλλά με έκανε να καταλάβω πως κάποια πράγματα θα είναι πάντα έτσι ανάμεσα στους αδαείς ανθρώπους , εγωκεντρισμός, υπεροψία, ηλιθιότητα, φτηνά συναισθήματα, ανασφάλεια, και πάνω από όλα η μονόχνωτη πίστη τους ότι είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί στο κόσμο.

μαμά: είθε παιδί μου να χεις δίκιο όμως μη ξεχνάς πως και συ σε τούτο το κόσμο γεννήθηκες και ζεις...και αν τελικά όλα είναι όπως φαίνονται εσύ αγόρι μου θα είσαι ένας παρίας ανάμεσα μας, χωρίς δικαιολογία για τις βέβηλες απόψεις σου.

ARTaud: αν όμως τελικά είναι αλλιώς τα πράγματα μαμά; αν οι άξιες, οι ηθικές και τα αξιώματα τους είναι απλά ένας φόβος για το αληθινό και υπέροχο 'σύμπαν' που κρύβεται από πίσω; δε θα μπορέσω να ησυχάσω μαμά και να κοιμάμαι αμέριμνος στα ζεστά σου σκεπάσματα μέχρι να ξεψυχήσω. θα παλέψω να καταρρίψω τις πάγιες απόψεις τους με κάθε τρόπο μαμά και θα...

μαμά:...μείνεις μόνος σου για πάντα καλέ μου...μόνος μέσα σε ένα άχρονο κενό...χωρίς παλινωδία...χωρίς τίποτα.

ARTaud: μαα... ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της γνώσης είπε μαμά!

μαμά: και στην παράγκα της απελπισίας καλό μου παιδί...και στη παράγκα της απελπισίας.

Stephan Micus - Athos

Label: EMC
Year: 1994

Athos sounds as a very difficult and powerful outcome of one extremely talented musical figure such as Stephan Micus is. 8 are the songs of this, maybe not an album with the strict and common usage of the term but, better described as a pilgrimage to Introspection. It feels, while listening to it, that the man has, finally, achieved to edit the silence loudly! For those who have no clue, Athos is the ''holy'' peninsula that comes under the Halkidiki county, in the northern part of Greece (next to Salonica), and is the refuge for some hundreds of monks devoted in body and spirit, forever, to their strong christianic faith (something like the Vatican but of a more mystical appeal than the latter). The recording is somehow, a small itinerary through the mystical and profound ways of the ecclesiastical motif of sanctity. Despite the religious references, that are clear and obvious, the unearthly atmosphere that passes through, is truthfully enchanting. Micus is the performer of all the voices and instrumentation. Symbolism plays a rather intriguing role in this solemn work! All the tracks that have an odd number are those with the vocal interpretation and all the even, are the mere instrumental ones (except for the last one, the eighth, that combines both.) All the vocalized tracks are an ‘’a cappella’’ orgasm of 22 voices (all by Micus!!) entwined harmonically to achieve a theurgical atmosphere that is able to transcend the listener to an extraordinary realm filled with sobriety and calmness. On the other hand, the low-key musical songs, derive from the minimal performance of two unique instruments: the Bavarian Zither and the Sattar (sounds like sitar!), bring a Byzantine ethnical scent in the whole concept of the album. If you are a fan of Dead Can Dance, Elijah’s Mantle, Ataraxia, Enya, Kitaro and of all kinds of the ritualistic sound (dark or not), I am pretty much sure that you will embrace it with no second thought. Oh!! tis an outstanding and divine piece of art and an unknown land, for most of the people. Even if you are a believer or a disbeliever try to listen to this album regardless of the religious background that thrives in it! And you will find peacefulness in it! Furthermore, if you are a wisdom seeker you would already know that knowledge engulfs everything! because knowledge is limitless and ever-permeable to anything. Wisdom includes belief as well as disbelief and a wise mind ought to be opened to everything!! Try out Athos and send me your opinions!!

…και κείνο το πέταγμα;
Το οινώδες πέταγμα...;
έγινε φρύγανο
και δυσαίθριος καιρός.
Από τα έγκατα
του είναι μου
ξέρασα κηλίδες ζόφους,
σκοτεινιάς απτής,
και γίνηκα
ο ζευγολάτης
των Πόντων και των πόνων.
Λάτρεψα το λάθος
σε κάθε πτυχή
της σφυρήλατής του έκφανσης.
Άνοιξα τα χέρια
για ναγκαλιάσω
επίγονες μαστεκτομές
αφήνοντας
την ανθρωπότητα
να μαντιμάχεται
και να με
δικαίωνει.

«...δεν εχεις ξυπνησει! οταν κοιτας ενα ποτηρι με νερο εσυ απλα βλεπεις μια εικονα... εγω βλεπω μορια, ατομα ηλεκτρονια, συγκρουσεις, ενωσεις. καθε ματια μου ειναι και ενα μικρο τελετουργικο εξαγνισμου της ψυχης. στη καθημερινοτητα μου δε βλεπω τπτ το ιδιο και κουραστικο και αδιαφορο και πληκτικο βλεπω αεναα μεταβαλλομενες σταθερες. βλεπω κινηση εκει που υπαρχει ακινησια δυστυχως ή ευτυχως εμαθα να κοιταζω μεσα απο το ματι που λεει και ο ψυχακιας ο μπλεικ... να βλεπω τον πυρήνα των πραγματων που μας περιβαλλουν. δε φανταζεσαι ποσο διαφορετικα ειναι ολα καθε μερα ενω εξωτερικα παραμενουν στασιμα... δεν μπορεις να φανταστεις και ειναι τοσο ωραια ολα...»
εκεινο το αμωμο ειλικρινες χαμογελιο του, καθε φορα ενω ολοκληρωνε τις σκεψεις του, με αποκαθηλωνε απο το γλυκο μαρτυριο των φρασεων του, που μου φωναζαν εντος μου ποσο πολυ αφεθηκα στην ανουσιοτητα και τη φαιδροτητα της δηθεν ανωτεροτητας μου απεναντι κυριως στον ιδιο μου τον εαυτο! ειχε τοσο δικιο να λεει οτι κοιμαμαι τον υπνο του δικαιου χωρις να καταδεικνυει εμενα αμεσα. ειχε απολυτο δικιο σε ολα οσα ελεγε και χωρις να το ξερει μιλούσαν στην ψυχη μου οπως κανενας τους και κανενα φιλοσοφημα και καμία μουσική δεν ειχε καταφερει τοσα χρονια. ειχε τοσο πολυ δικιο και αυτο γιατι απλα... δεν ηξερε τι ειχε συμβει. και δε θα μαθαινε ποτε. γιατι αν μαθαινε θα πρεπε να τον αφησω. και αν τον αφηνα θα πρεπε να χαθω δια παντος απο τις ζωες μας. εκλαψε στο μαξιλαρι της σιωπηλα οπως αρμοζει σε μια ευγενικη, με τη κοινωνικη προσεγγιση του ορου, κυρία μεχρι που αποκοιμηθηκε με το δροσερο αερακι να μπλεκεται στα δαχτυλα των ποδιων της. η ημισεληνος την ειχε νανουρισει.

Live Report: Dirty Granny Tales - Live at Fournos Theatre

"A stream of hopeless souls
followed to the doors
and in the midnight land
οf everweird."
(Inversed World - Dirty Granny Tales)

...κάπου ανάμεσα στις τετριμμένες, εύπεπτες και καλόβολες καθημερινότητες μας
βρίθει ένας μυστικός μεταμεσονύχτιος κόσμος (θα ήταν σχετικά αδόκιμο να παραλληλιστει με την παρωχημένα υποχθόνια πολιτεία Μidian του Clive Barker),
οπου απλώνει ένα διαφορετικό σκοτάδι από αυτό της νυκτός. Για την δημιουργία του συγκεκριμένου (υποδόριου) σκότους
συνασπίστηκαν με έναν τέτοιο ιδιάζοντα και ειρωνικό τρόπο επι σκηνής
ο φόβος, η απομόνωση,ο πόνος και οι στυγερές αλήθειες, ώστε οι αποχρώσεις του μαύρου των
εσπερινών ωρών αποτέλεσαν απλώς το ιδανικό περιτύλιγμα αυτού του ενδόμυχα σκοτεινού μουσικοθεατρικού τελετουργικού που έλαβε χώρα στο Θέατρο Φούρνος στις 23-24-25 Ιουνίου 2006.

Η αντικομφορμιστική παγερότητα του συγκεκριμένου χώρου δε θα μπορούσε παρά να είναι η ιδανική πατρίδα για ένα μουσικο-πλαστικό δρώμενο εκτός λογικής, που παρ΄ό,τι δομημένο πάνω σε σχετικά αναγνωρίσιμους ακρογωνιαίους λίθους, έχει αυτή την essence της πρωτοτυπίας που σε καθηλώνει.

Με τη μουσική των Dirty Granny Tales θα μουσκέψετε με λίγες ψιχάλες από θέατρο παραλόγου, όπου όπως λέει και ένας χοντροκομμένος ορισμός «ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι σχετικώς ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει»· εν συνεχεία ένα δυνατό μπουρίνι από τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Τiger Lilies —με όλες τις συναφείς αναφορές τους τόσο στα μπρεχτικά απωθημένα τους όσο και στην παρακμιακή πρόζα του θεατράλε Tom Waits— όσο και μια τροπική βρόχη τόσο απο την πολυσχιδή παρανοϊκή φωνή του Mike Patton, όσο και από την μοναδική στο είδος της rock-metal-symphonic-progressive-theatrical-atmospheric-dark μπάντα ονόματι Devil Doll (ένα όνομα το οποίο ο ιθύνων νους του συγκροτήματος αγνοούσε γεγονός που έκανε το «ζητημα» Dirty Granny Tales ακόμα πιο ενδιαφέρoν για μένα, μια και οι απίστευτες εναλλαγές χροιάς του Mouldbreath, που τον μεταμόρφωναν από πιτσιρίκι που κλαίει για το λιωμένο παγωτό του, σε κάποιο μοχθηρό βασιλιά και από κει σε μια τρεμάμενη γυναικεία λαλιά που αποζητά την έξοδο απο κάποιον εφιάλτη, μέχρι την στεντόρεια φωνή μιας σοπράνο, δεν μπορούσαν παρά να μου θυμίσουν τις πολυδιάστατες φωνητικές ικανότητες του Mr Doctor των Devil Doll). Προς το τέλος στραγγιχτείτε, ανακαλώντας λιγάκι το μποέμικο πανηγύρι με τα μαντολίνα και τους κιθαρωδούς της ταινίας Chocolat με τη χαρακτηριστική μουσική των απατρίδων αθίγγανων (χωρίς ευτυχώς την αδιαπραγμάτευτη πλέον νομοτέλεια του ήχου του Goran Bregovic) και είστε σχεδόν κατατοπισμένοι.

Τώρα, αν όλη αυτή τη βροχόπτωση την μαζεύατε σε κάποιο μαγικό δοχείο (πως είναι τα λυχνάρια που περιέχουν παχύσαρκα τζίνι; Κατι ανάλογου μεγέθους υποθέστε) αυτό θα είχε τη μοναδική υπογραφή του Tim Burton.

Εντούτοις, όλη αυτή η συμφυρματική μουσική παράνοια, διυλίζεται απολύτως επιτυχημένα μέσα από την παραμυθένια και άκρως αλλόκοτη στιχομυθία, η οποία προσεγγίζει το τραγελαφικό με μια αφαιρετική μυθοπλασία που αγγίζει, ανά στιγμές, τη σουρεαλιστική ματιά του Jan Švankmajer.

Από την αρχαιότητα, τα «εξ αμάξης», πάντοτε συνοδεύονταν και από εξιλεωτικά δρώμενα τα όποια συνέδραμαν αποφασιστικά στην «αίσια» έκβαση κάθε βακχικής γιορτής. Έτσι κι εδώ, το δρώμενο αποτελεί το πρισματικό διάμεσο, όπου όλη η μουσική διοχετεύεται εντός του και εντέλει διαθλάται στο κοινό σε κάθε πιθανή ιριδίζουσα εκδοχή του, ώστε να συμμετάσχουν όλες οι αισθήσεις μας. Τα σκετσάκια που εμπλουτίζουν με τον πλέον ιδανικό και εντυπωσιακό τρόπο το ηχητικό παραλήρημα που εκτυλίσσεται πλέον στο φόντο αυτού του για αιώνες χαμένου πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, τρομάζουν με την αμεσότητα και την άριστη performance των δυο χορευτριών με τις κουκλοθεατρίστικες προεκτάσεις στις απανταχού κινήσεις των κορμιών τους.

Σημαντικές «υπαίτιοι» πρέπει να θεωρηθούν και οι άψογες στυλιστικά χειροποιήτες κούκλες που διεκδικούν δικαιολογημένα το μερίδιο τους στο όλο αποστομωτικό αποτέλεσμα.

Μέχρι και εντυπωσιακό video animation είδαμε καποια στιγμή να προβάλλεται, αποτελώντας μια ακόμα παράμετρο που συνέδραμε στα άπειρα θετικά αυτού του διαδραστικού επιτεύγματος που οι λίγοι -δυστυχώς- τυχεροί παρακολουθήσαμε κάποιο από εκείνα τα τρία βράδια...

...όλοι οι υπόλοιποι να εύχεστε να μη χασατε την καλύτερη παράσταση της χρονιάς!!

Labels: , , , , ,

Monday, October 16, 2006

ριχτήκαμε στων καιρών το άκυρο

σαν νιορώτευτοι
μα απισχνασμένοι απο δωσίλογα φιλιά.
αμέθυστοι και λατρεμένοι
να αγναντεύουμε το τέλος
αχνοβοώντας αναστενάγματα
και κερασφόρα στίφη
να μας παρασέρνουν σε
φονικούς οργασμούς .
θεσπίσαμε νόμους
για να κατοχυρώσουμε την
ανυπαρξία μας
στα τεφτέρια του διηνεκούς.
στρώσαμε τραπέζι γιορτινό
σε τάφους εποχών
και αλλαξοπιστήσαμε
σε γάργαρα ιόνια νερά.
αχ, πόσο λαθέψαμε
στην αναζήτηση μας
για το τέλειο
και πόσο τελειοποιήσαμε
κάθε ανάερη πιέτα
στο φόρεμα του λάθους μας.

Where is the wine?

Σαν τα ψες αναλήφθηκε εις τους ουρανούς ένας από τους τελευταίους κήρυκες της ανθρώπινης ευδαιμονίας. Ας παραθέσω ένα κατεβατό που είχα γράψει στα παιδικάτα μου για δαύτονα (με ολίγο ρετούς τωρινό). δώσε κι εσύ λίγη αξία στο ατέρμονο σκρόλινγκ ντάουν σου. μπορείς.

Where is the wine?
The new wine... dying on the vine.

The Doors... άραγε ένα συγκρότημα με έναν όμορφο ευφραδέστατο μετά-beatnik frontman που λάτρευε να αυτοπροβάλλεται στα media, με το σαγηνευτικό decadent ύφος του ή ένας προφητικός νέο-ρομαντικός μιας αμφιλεγόμενα ελεύθερης χώρας; Όπως και να το κάνουμε, οι Τhe Doors ήταν ο Jim Μorrison. Άλλωστε και οι ίδιοι στις συνεντεύξεις τους έδειχναν να βρίσκονται υπό τον "ωροσκόπο" του όμορφου και κυκλοθυμικoύ αυτού δανδή. Ήταν μαγεμένοι από την πρώτη μέρα που τον γνώρισαν στην Venice Beach και τους διάβασε τα περίεργα σιβυλλικά ποιήματα του. Ο ιδεώδης αυτός επίγονος του παθιασμένου Λόρδου Βύρωνα ήταν εκείνος που μεταμόρφωσε την ύπαρξη μιας ακόμα ροκ μπάντας σε κάτι υπερβατικό. Σε ένα αμάλγαμα ποίησης, γνώσης και λαχτάρας για ζωή. Για μια ζωή με άκρατα αισθητικά εκχυλίσματα. Μια ζωή ανθρώπινη δηλαδή, όπου το τίμημα της απόλαυσης της είναι ο θάνατος, όχι με την πλατωνική έννοια του πεπερασμένου θανάτου και του ολοκληρωτικού τέλους, αλλά με το "πέρασμα στην άλλη πλευρά". Την αλχημιστική μεταστοιχείωση του παρασιτικού εγώ μας που μας εμποδίζει να δούμε τον υπέροχο κόσμο που βρίθει τόσο τραγελαφικά δίπλα μας, αλλά εξίσου τόσο συμπαντικά μακριά. Που θέλει να μετατρέψει τον ατελή μόλυβδο της στείρας ζωής μας σε χρυσό καρναβάλι ζήσης, όπου ένστικτα και συναισθήματα επιστρέφουν και πάλι στην ημερήσια διάταξη της ύπαρξης μας.

Και αυτό το ζητάει σχεδόν επιτακτικά. Το κατεβάζει προς ψήφιση από την ολομέλεια της ανθρωπότητας και δεν ζητάει πενιχρές πλειοψηφίες. Ζητάει απόλυτη επικύρωση:
We need great golden copulations. Μην πάει ο νους σου στο κακό. Ο M. δεν το βλέπει ευγονικά το ζήτημα. Έτρεφε άλλωστε μια εγγενή απέχθεια προς κάθε τι δογματικό, καθεστωτικό (θυμήσου το εμβληματικό Five to one και τον μεγαλειώδη στίχο "Τhey got the guns, but, we got the numbers) καθώς και αυταρχικό (Οι τεταμμένες σχέσεις με τη συντηρητική οικογένεια του και τον συχνά βίαιο στρατιωτικό πατέρα του που ξεμπροστιάζει ανερυθρίαστα στα ποιήματα του "poor boys thighs and buttocks scared by father's belt" τον οδήγησαν άρον άρον στο UCLA για να σπουδάσει κινηματογράφο και να την "κάνει" με ελαφρά από τον οικογενειακό "παράδεισο"). Εν προκειμένω, ο Jim δεν ψάχνει επουδενί για τα ιδανικά γονίδια για να αναπαραχθεί η "τελειότητα". Εδώ οι "σπουδαίες χρυσές συνουσίες" που προφασίζεται, δεν είναι τίποτε άλλο από συνευρέσεις αγάπης, ενότητας, έρωτα, καύλας. Αληθινής μαγείας δηλαδή.

Ο Μ. μετέτρεπε μια καθιερωμένη συναυλία ροκ μουσικής σε ένα ονειρώδες σύμφυρμα αρχαιοελληνικής τραγωδίας και ινδιάνικης σαμανιστικής τελετής. Αναπάντεχο τόσο για το κοινό που αποχαυνωμένο από τα ντράγκια, επαμφοτέριζε μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας όσο και για τα τρία άλλα μέλη του γκρουπ. Ήταν ένας Διόνυσος και όχι κάποιος φαιδρός βακχευόμενος επί σκηνής όπως τον αναπαριστούσαν τα μέσα της εποχής που δεν αντιλαμβάνονταν τον μύθο του στην ολότητα του. Με κάθε του ουρλιαχτό, κραύγαζε από τα μύχια της ύπαρξης του για ένα ορθολογικό πισωγύρισμα σε έναν απλό τρόπο ζωής, όταν τα συναισθήματα του ανθρώπου, άμεμπτα ακόμα από την ισοπεδωτική εισχώρηση της τεχνολογίας, του έδιναν τη δυνατότητα να κοιμάται αγκαλιά με τα αστέρια. Τότε δηλαδή που ο κόσμος ήταν ακόμα δικός μας.

WE WANT THE WORLD AND WE WANT IT NOW!!!

Ήταν όμως ένας Διόνυσος με μπόλικες απολλώνιες προεκτάσεις. Συχνά εξουθενωμένος από τη προσπάθεια να μεταλαμπαδευτεί το ανιμιστικό του μανιφέστο, ριχνόταν στη σκηνή φαινομενικά αναίσθητος-νεκρός, έτοιμος για το σαμανιστικό του ταξίδι στις κορυφογραμμές των γαλαξιών, όπου μόνος του θα πάλευε με τέρατα και θα ερωτοτροπούσε με απόκοσμης ομορφιάς πλάσματα για να πετύχει το στόχο του, για όλους εμάς που τον παρατηρούμε με δέος αλαφιασμένοι και έντρομοι. Την αφύπνιση. Κι έπειτα, σαν να μην είχε ποτέ βιώσει αυτή την υπερβατική συνειδητότητα, ανακούρκουδα και με κλειστά μάτια θα απέτειε τον τρυφερό φόρο τιμής του στα μάτια κάποιας κοπέλας που αποσβολωμένη όσο και βαθειά ερωτευμένη τον ακούει να της σιγοψιθυρίζει "…I’d like to have another kiss. Αnother flashing chance at bliss"

"Have you forgotten the keys to the kingdom?" απευθύνεται νωχελικά και με λάγνα παιδιάστικη διάθεση στο αυτί του απροετοίμαστου ακροατή. Του ακροατή που προσπαθεί να «διασκεδάσει-ψυχαγωγηθεί» με το μουσικοποιητικό παραλήρημα των Doors. O Μr Μojo Risin’ όμως δεν ήρθε σε τούτο τον κόσμο για να αποτελέσει έναν ακόμα "χρυσούν μόσχο" προς τέρψη των αδηφάγων mass media ή του λατρευτικού παραληρήματος ενός ψυχεδελικού κοινού και της μουσικής βιομηχανίας (έτερον εκάτερον αν μαγαρίστηκε στη πορεία και μετατράπηκε σε icon). Ο Μ. ήταν εικονοκλάστης εκ φύσεως. Τα μόνα είδωλα που αποδεχόταν ήταν τα τοτέμ των ινδιάνων αδερφών ψυχών. Eκείνων που σκοτώθηκαν σε κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα όταν εκείνος βρισκόταν στην άγουρη παιδική ηλικία και περνώντας το οικογενειακό αυτοκίνητο μπροστά από το συμβάν ο μικρός Jim στο πίσω κάθισμα έβλεπε τα πνεύματα τους να χορεύουν τριγύρω "and just leaped into my soul. and they're still in there" θα γράψει αργότερα στο An American Prayer.

O M. λοιπόν, κατέβηκε στη Γη για να αφυπνίσει τον ανασκουμπωμένο και φτωχό σε "μαγεία" σύγχρονο άνθρωπο. Ήρθε με μια μεφιστοφελική ηδυπάθεια αλλά και με έναν εσωστρεφή όσο και μελαγχολικό ποιητικό οίστρο να σηκώσει, έστω και με τον πιο θρασύ και ηθικά απεχθή για τις καθεστηκυίες αξίες τρόπο, ένα παραπλήσιο σταύρινο βάρος το οποίο απλόχερα αποδέχτηκε ως άλλος Χριστός.

Η προηγούμενη ρητορική του ερώτηση, έχει δυστυχώς μια και μοναδική απάντηση την οποία αρνείται πεισματικά να δεχτεί ως πραγματικότητα. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως ο οποιοσδήποτε που διατείνεται από κάθε χιλιοστό της υπόστασης του, υπέρ της ανθρώπινης του φύσης, να έχει ξεχάσει τα κλειδιά για το υπέροχο σύμπαν που κρύβεται πίσω από τις πεπερασμένες διεργασίες των αμφιβληστροειδών του; Πως είναι δυνατόν να χάσεις κομμάτια από την ψυχή σου; Πώς μπορεί να έχει πάψει να αισθάνεται και να νιώθει ως μέρος του όλου; Κι όμως η απόκριση είναι εδώ και αιώνες καταφατική.

Τότε, με περίσσια αφέλεια και εφηβικό οίστρο για το δίκαιο του αγώνα εναντιώνεται "Let’s re-invent the gods and all the myths of the ages. Celebrate symbols from the deep elder forests". Ας γυρίσουμε σε έναν αισθητικό τρόπο ζωής. Απενοχοποιημένο από ηθικές και συντηρητισμούς που μας εγκλώβισαν στη μίζερη καθημερινότητα μας. Ένα τρόπο ζωής, αντί-κείμενο στα λυσσώδη και σαρκοβόρα σύγχρονα πρότυπα που απομυζούν την ομορφιά και την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση. Ας "σκοτώσουμε" τους πατεράδες μας και ας "ερωτοτροπήσουμε" με τις μανάδες μας που συμβολικά ούρλιαζε στο The End. Ας επιστρέψουμε στη ζεστή μητριαρχική εποχή όπου τα πάντα ήταν μοιρασμένα με μέτρο και ομορφιά, όπου οι μητρικοί ζεστοί κύκλοι δεν περιλαμβάνονταν μέσα σε πατρικά αυστηρά τρίγωνα. Ίσως τότε να υπάρξει ακόμα ελπίδα μία…

…μια προνύμφια ελπίδα.

Τι ειναι ποιημα;

Η κυρια μας λεει οτι το ποιημα ειναι μια συναισθηματικη διαδικασια, οπου ο ανθρωπος – ποιητης εκφραζει το ψυχισμο του. Εγω λεω οτι ολα αυτα ειναι μπουρδες. Εγω θα σας πω τι ειναι ποιημα και αφηστε τη δασκαλα να τη σφαξει σα κουνελι ο πανουσης!χεχε. λοιπον εχουμε και λεμε: ποιημα ειναι μια ¨κολλα¨ χαρτι Α4 (συνηθως) οπου πανω της καποιος με ενα στυλο ή ενα μολυβι (ε δε θα αγγιξουμε και την κυνικοτητα του De Sade) γραφει προτασεις-λεξεις κατακορυφα (ισα ισα να φαινεται η διαφορα απο το πεζό, χωρις να νοιαζεται για τα 2 τριτα του χαρτιου που μενουν ανεκμεταλευτα (η greenpeace εχει αρχισει να αφηνιαζει με μια τετοια σπαταλη!)) που τις πλειστες των περιστασεων τερματιζουν με το τελειωμα της ¨κολλας¨ (ευτυχως που δε συνεχιζει πιο κατω, γιατι δε θα μπορουσε να ανακοψει ευκολα αυτο το συρφετο χαζομαρας). Μολις τελειωσει το ¨ποιημα¨ ο δηθεν ποιητης το ξαναδιαβαζει για να διορθωσει τυχον λαθη τοσο ορθογραφικου οσο και νοηματικου περιεχομενου (δλδ. κυρια εφοσον το ποιημα ειναι μια συναισθηματικη διαδικασια οπως προειπατε ο ποιητης με το να διορθωνει το ποιημα του κανει και διορθωσεις συναισθηματικου χαρακτηρα? Just askin’)...

-...κηρια κυρια?
-τι ειναι artaud παιδι μου?
-ολη σειμερα ειπαν ποιμα εκτος απο μενα..εινε αδικο καλε κυρια...θελω να πω και γω!
-παιδια καντε λιγο ησυχια...ο artaud θελει να μας πει ενα ποιημα

(σαρκαστικα η κυρια τονιζει το¨ artaud ¨ και το ¨ποιημα¨)

(χαχανιτα, γιουχαϊσματα, σαϊτες προς το μερος του)

(ατεγκτα κυνικος ως αδιαφορος ο artaud για την περιξ αυτου χαβρα που διαδραματιζοταν και αφου διαισθανεται να κοπαζει η αρχικη εξαψη του φανατικου ¨κοινου¨του...βγαζει μια κολλα Α4 απο τη τσαντα του, ριχνει μια λαγνα ματια στη δασκαλα του και αρχιζει να αναγιγνωσκει στεντορεια και καθαρα)

Ορκίσου πως θα ζήσουμε.
Ορκίσου στο θάνατο
ότι εμείς θα ζήσουμε.
Ότι εμείς δεν θα υπάρξουμε χωριστά,
και πως όλα τα ρημαγμένα
πρωινά εγερτήρια της ύπαρξης μας
θα επουλωθούν
ξανά στο χάιδεμα της νιότης.
Πες μου πάλι για το χθες.
Για τα όνειρα χωμένα
καλά στο λαβύρινθο του νου.
Για τις πικρές αλήθειες
που γλυψαν απαλά το στόμα μας.
Πες μου ξανά,
και πάλι,
πως γράφει η ηλιαχτίδα του ιούνη
αλμυρές κόγχες
σε μαρμαρόχτιστους βυθούς.
Θύμισέ μου πάλι, σε παρακαλώ
πως απλώνεις το χέρι για ναγγίξεις
‘κείνο το ξεχασμένο κορίτσι
πούχει στη καρδιά κοχύλια
και τουρανού τα βλεννώδη μάτια.
Θύμισε σε αυτό το σπιλωμένο
όνομα πώς φτιάχνεται η αγάπη.
Πώς δυο χείλια
ματώνουν με οδύνη σένα φιλί.
Και πες τους.
Πως όλα τελείωσαν.
Για όλους.
Όλοι πήραν ό,τι τους άξιζε.
Και αφέθηκαν.
Στους δρόμους απλώς......για να ζήσουν.


Υ.Γ. Κυρια κηρια? Με αυτο δαυτο το πιμα θα παρω και γω κανα βραβιο σα τον οδυσσεα και τη μαρια?

Υ.Γ.2 Σκασε artaud παιδι μου...εχουμε σοβαροτερα πραγματα να κανουμε....

Y.Γ.3 ...και συν τοις αλλοις να γραψεις ολες τις λεξεις στη καρτελα, να ερθεις μετα του κηδεμονος σου αυριο γιατι εισαι ανορθογραφος κατα συρροην, αυθαδης, εγκαθετος καθως ασκεις προβοκατορικες αντι-ηθικες αποψεις περι τεχνης και γιατι απεκδύεσαι όποια ψήγματα κανονικότητος επιτασσει το συγχρονο ζην!

ποιο καλο παιδακι εχει σειρα τωρα;